Hapa na Sasa

“Onze reis door Tanzania voelt nog vers, al is het alweer drie maanden geleden. Het duurde langer dan gedacht om de film die ik eraan wilde wijden af te ronden.”

Even terug…

Onze vorige reis naar Zwitserland bleef ongedocumenteerd. Al maanden ervoor had ik een complete video in mijn hoofd. Met de gekozen muziek in mijn AirPods visualiseerde ik iedere ochtend op weg naar de trein elk shot, elke cut, elke overgang. Het “script” zat volledig in mijn hoofd, alleen de locaties moesten nog ingevuld worden.

Maar de werkelijkheid liep anders. Slecht weer, droneverboden, omstandigheden die niet pasten in mijn plan. En dat kon ik moeilijk accepteren. Het kostte me zoveel energie dat ik nauwelijks nog plezier had. Op een gegeven moment stopte ik zelfs met filmen.

Later besefte ik dat dit niet over creativiteit ging, maar over verwachtingen – en het onvermogen om los te laten wanneer die verwachtingen in duigen vallen. Toen ik dat besef eenmaal had, begon ik te ontspannen. Ik schoot toch nog wat beelden, al wist ik dat de film die ik voor ogen had er niet zou kunnen komen.

Eenmaal thuis knutselde ik toch aan een ruwe montage, met een boodschap die ging over loslaten en accepteren. Ironisch genoeg raakte ik door een fout de meeste originele beelden kwijt, waardoor de video nooit is afgemaakt. Misschien was dat ook de les; dat het niet om de film ging, maar om wat ik ervan leerde.

Tanzania: een andere ervaring

En toen was daar Tanzania. Ook hier begon mijn creatieve brein maanden van tevoren al te draaien. Tijdens wandelingen naar het station ontstond er opnieuw een plan: een serie van vijf episodes, proloog en epiloog, compleet met muziek en concept. Hoe dat concept eruit had moeten worden zal ik nu eens een keer niet over uitweiden, maar het komt er op neer dat het behoorlijk ambitieus was. En, terugkijkend, totaal niet realistisch. Als ik er een paar maanden had kunnen blijven, dan wellicht…

Maar deze keer liep het anders. Ondanks mijn ideeën en verwachtingen stond ik mezelf toe om mee te bewegen met de werkelijkheid. En daardoor bleef het plezier intact, we genoten van elke minuut.

En ondanks dat ik mijn ambities heb moeten bijstellen is er toch een film uit ontstaan die me dierbaar is. Omdat ik klaar was voor wat er op dat moment kwam. En ik bewust was van het voorrecht om hier te kunnen zijn.

Herinneringen die blijven

De herinneringen, de indrukken, de mensen, die blijven bij je. Hoe je je adem inhoudt wanneer je voor het eerst in je leven een kudde wilde olifanten op enkele meters aan je voorbij ziet lopen en zoveel meer in hen ziet dan alleen dieren.

De innerlijke opwinding die je moet bedwingen om die ene foto van die luipaard in een boom te kunnen maken. Het onwerkelijke gevoel wanneer je de koning van het dierenrijk voor het eerst in je cameraframe hebt en de brok in de keel wanneer je in een ballon tientallen meters boven de Serengeti zweeft en alles even lijkt te kloppen.

De moraal van het verhaal; het leven is zoveel meer belonend in het hier en nu. En daar moet ik mezelf aan blijven herinneren. Veel vaker dan ik doe. Dat is waar de prachtige dieren die we hebben gezien ook in leven.

Dat is waarom zij, in tegenstelling tot ons, écht wild en vrij zijn.

En dit is waarom foto- en videografie mij zo boeien. Omdat het me terugbrengt naar het moment en laat zien wat écht is, tussen verwachting en werkelijkheid.