Serengeti Finale
“De ballonvlucht was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt — maar de Serengeti bleek nog niet uitgespeeld.”
De ballonvlucht boven de Serengeti had me nieuwe energie gegeven. Althans, nieuwe — ik voelde me helder en volledig in staat om te genieten van deze prachtige ervaring. Maar ik had die toch al korte nacht niet geslapen, dus ergens op de dag zou ik die hamer wel tegen gaan komen.
Hopelijk zou dat moment nog even uitblijven, want we hadden na de vlucht nog ruim de tijd om de Serengeti verder te verkennen — dit keer weer over land. Daarna zouden we aan de terugweg richting Lake Manyara beginnen, waar we onszelf nog even in wat meer luxe zouden onderdompelen voor een moment van ontspanning. Niet dat het ons de afgelopen dagen ook maar ergens aan comfort had ontbroken, overigens.
Dus nadat we weer herenigd waren met Jabiri en we hem hadden bijgepraat over het verloop van de ballonvaart gingen we weer op weg.
Een vol podium
En de Serengeti zou ons opnieuw niet teleurstellen. Bij aankomst bij een grote rotsformatie zagen we twee leeuwen bovenop liggen. Achter hen lag minstens één welpje, maar die kregen we slechts heel even en maar deels in beeld. Ook hier zagen we weer duidelijke overeenkomsten met onze eigen mini-leeuwen thuis: het liefst een hoger gelegen plekje opzoeken en lekker luieren.
Niet veel later kwamen we een kudde olifanten tegen — en niet zomaar een kudde, maar een bijzonder grote groep met meerdere kalfjes. We zagen olifanten stoeien, elkaar corrigeren en verzorgen. Er was zelfs een aanzet tot het produceren van nieuwe kalfjes, maar een ander mannetje stak daar resoluut een stokje voor.
De stemming zat er goed in: er liepen nog wel meer mannetjes rond in een, laten we zeggen, opgewonden toestand.
Omringd door reuzen
De kudde was verspreid over meerdere kleinere groepjes om ons heen. Langzaam begonnen die groepjes zich samen te voegen — en wij stonden met onze auto precies in het midden. Zo kwamen de olifanten steeds dichterbij.
Eén van de “kleine” olifanten had iets meer interesse in onze auto dan de rest. Met zijn slurf begon hij de wagen voorzichtig te verkennen. Ondertussen kwamen ook de oudere olifanten dichterbij en verzamelden zich rondom de auto. Heel even dacht ik dat ze ons omver zouden duwen, maar in plaats daarvan liepen ze langzaam en beheerst om ons heen.
Jabiri adviseerde om zo stil mogelijk te blijven. Op een bepaald moment waren de olifanten minder dan een meter van me verwijderd — met alleen het autoraam als barrière tussen ons en deze indrukwekkende dieren.
Het was een ongelooflijk moment om zo dichtbij deze rustige giganten te zijn.
De kudde verzamelde zich bij een plas water, schuin achter onze auto. Toch leken ze geen haast te hebben om een bad te nemen. Wij besloten onze weg te vervolgen, op zoek naar een plek om te lunchen.
Jacht vóór de lunch
Maar nog voor we ergens konden neerstrijken, kruisten we het pad van een leeuwin. Ze hijgde zwaar en keek strak voor zich uit, alsof ze zich ergens op concentreerde.
Na een tijdje veranderde haar houding plots. Ze hoorde iets, rook iets — of misschien allebei. Haar hoofd draaide en ze begon doelgericht in beweging te komen, recht op onze auto af.
Al snel werd duidelijk dat wij niet haar doel waren. Achter ons, in de richting waarin haar blik nu ging, zagen we het ook: een groepje antilopes. Het leek erop dat wij niet de enigen waren die toe waren aan de lunch.
Ze begon zich in sneller tempo richting de antilopes te begeven. Tot ze blijkbaar het spoor van de geur kwijt was en op een plek bleef zitten. We wachtten nog even, maar tot een jacht kwam het niet. Nog niet in ieder geval.
Wij moesten helaas verder, want ook in Serengeti geldt dat je voor een maximum tijd in het park mag verblijven. En dat wordt allemaal geregistreerd. Los daarvan hadden we ook nog een flinke rit terug richting Lake Manyara te gaan. We zochten een mooie boom op om de auto onder te parkeren en onze lunch te verorberen.
Maar er blijven kansen die je niet voorbij kunt laten gaan. Een groep jeeps had zich in een halve kring verzameld, meestal een teken dat er iets te zien is. En of er wat te zien was… het was een cheetah die een (net) gevangen prooi aan het verorberen was. Ze zat met haar hoofd tussen het hoge gras om haar lunch tot zich te nemen. Compleet met het geluid van krakende botten.
Af en toe kwam ze naar boven om te checken of er geen gevaar of aaseters op de loer lagen. Dat wij er waren leek haar totaal niet te interesseren.
Waar een jachtdier als de cheetah aan het eten is, dan zijn aaseters vaak niet ver. Ook nu niet, een jakhals dwaalde op veilige afstand van de cheetah en haar prooi, uiteraard wachtend op een kans om stiekem een hapje mee te eten.
We moesten nu toch echt richting de uitgang gaan rijden. We zagen uiteraard nog van alles, waaronder een hyena die in de berm van de weg aan het slapen was. aan het einde van de middag passeerden we weer de poort van de Serengeti. Dan weet je dat het tijd is voor papierwerk… het duurt gelukkig nooit lang en het is ook een mooie gelegenheid om even de benen te strekken.
Het was ondertussen wat bewolkter geworden en toen we even later het park uit waren begon het zelfs behoorlijk hard te waaien. Met de onverharde wegen zorgde dit voor behoorlijk veel extra opstuivend zand. Wat later ging het echter een beetje regenen wat het effect daarvan beperkte.
Onderweg naar Lake Manyara voor nog wat ontspanning als afsluiting!