Ballooni ya Hera
“Biggest of smiles, fullest of hearts.”
Als we na de eerste intensieve maar geweldige dag in Serengeti National Park terug kwamen bij de lodge zegt Jabiri tegen Jeroen dat hij hem iets wil laten zien en dat ik alvast naar het restaurant kan lopen. Vreemd denk ik nog.
Ik kom aan bij het restaurant en in plaats van aan onze eigen tafel — ja we hebben een vaste tafel — wordt me verzocht aan een tafel aan de andere kant van de tent plaats te nemen. Ik wil gaan zitten, maar de chef staat erop dat hij mijn stoel aan schuift en geeft me een andere plek.
De chef legt me het menu uit, belooft me dit keer écht kleine porties te geven en babbelt nog wat na. Dan komt er iemand anders van het personeel vragen hoe mijn dag was geweest. Als ik naar Jeroen vraag geven ze aan dat hij nog even bij Jabiri is. Nouja het zal wel… Ik draai af en toe wat op m’n stoel omdat ik weinig naar buiten kan kijken vanaf de plaats waar ik zit. Dan gaat een andere medewerker voor me zitten. Ook hij vraagt naar de dag en kletst honderd uit.
Niet veel later stapt Jeroen binnen. We besluiten in de tent even snel wat apparaten op te laden en dan te gaan eten. Jabiri kan vanavond eindelijk met ons mee eten, want de auto is gemaakt. In de tent vraag ik daarom aan Jeroen wat Jabiri hem wilde laten zien. “Oh, iets aan de auto” was het antwoord. Ik vind het maar vreemd en vind dat mijn man nogal kort van stof is.
We moesten nu echt gaan eten, dus ik liet het maar gaan…
Muziek en dans
Samen met Jabiri genieten we van een heerlijk diner. Ik vind het ontzettend gezellig dat hij vanavond met ons mee kan eten en dat we nu andere gesprekken hebben. Hij vertelt gepassioneerd over zijn werk als gids, zijn gezin en hun toekomstplannen.
Na het diner begint de dagelijkse briefing: hoe laat gaan we ontbijten, vertrekken, wat gaan we doen, etc. Jabiri vraagt of ik het goed vind dat we ons om vijf uur al melden. Prima wat mij betreft. Jeroen vind het ook prima.
En dan zegt Jabiri ineens “iemand anders haalt jullie op en ik zie jullie om 10 uur”.
Dan gaan mijn hersenen overuren maken…
Huh, wat gaan we dan doen? Waarom gaat Jabiri niet mee? Waarom zo vroeg, de zon komt pas kwart voor 7 op? Veel tijd om na te denken heb ik niet. Het personeel begint te zingen en ze dansen de hele tent door. Het is geweldig om hun vrolijkheid en enthousiasme te zien. Uiteindelijk dansen en zingen we mee.
Even terug in de tijd
In maart boekten we onze reis. Na wat opties te hebben afgewogen waren we heel blij met de reis die we hadden gepland. Als optie hadden we een ballonvlucht staan. Het was toch wel wat prijzig, dus we lieten het voor nu als optie staan. We konden het later opnieuw overwegen.
Toen mijn zus Iris met haar zoontje Seve in mei een nachtje kwamen logeren zei ik tegen Jeroen: ik ga toch vragen of ze de beschikbaarheid kunnen navragen en de ballonvaart kunnen boeken. De eigenaresse ging het voor me uitzoeken, maar liet ons een dag later weten dat alles helaas volgeboekt zat. Ze zou het aan me laten weten als er een plekje vrij zou komen.
Terug naar nu
Tijdens het zingen en dansen van de medewerkers loopt Jabiri even naar buiten om zijn telefoon te pakken. En ineens denk ik te weten waar alle geheimzinnigheid over ging en waarom we zo vroeg gaan vertrekken.
Of toch niet? Ik kijk Jeroen aan en vraag hem of we een ballonvaart gaan doen? Jeroen lacht en ontkent nog half, maar daarvoor ken ik hem inmiddels te lang. We dansen en zingen nog wat verder, maar mijn avond kan al niet meer stuk. Wat een verrassing en wat goed geregeld. Ik heb NIETS in de gaten gehad.
Na het diner pakken we alles in en zetten we de wekker. 4:30! Ik heb het er met liefde voor over.
Vroege vogels en vlammen in de verte
Ik word vlak voor de wekker wakker. Ik ben er klaar voor. Jeroen heeft helaas niet kunnen slapen, dus voor hem is het een pittige ochtend. We nemen alleen een tas met camera’s mee en worden begeleid vanaf onze tent naar de jeep die zojuist komt aanrijden.
We stappen in bij gids Paul en chauffeur Abdullah. Voor ons in zitten Roxanne en Theo, een net getrouwd stel uit Frankrijk. Hun pickup tijd was 4:00. Dan valt 5:10 nog best mee. We rijden een minuut of 40 en komen aan bij de lanceerplek. Vanuit de verte zien we de vlammen al aan en uit gaan.
De ontvangst ziet er idyllisch uit: er hangen lampionnen in de bomen en staan lichtjes langs de paden. Er is koffie en thee, er staan heaters en gelukkig is ook aan uitgebreide sanitaire voorzieningen gedacht. We besluiten de koffie en thee links te laten liggen en genieten van de langzaam roze wordende lucht.
Na een half uurtje wachter krijgen we een kort welkomstwoord door Cesar, de hoofd piloot. Paul vertelt ons dat we naar ballon 4 gaan wandelen. Daar blijkt dat Cesar onze piloot zal zijn. Er passen 16 mensen in onze ballon en we delen op deze vlucht het compartiment linksonder de man met Roxanne en Theo, twee Amerikanen, twee Belgen, wat Fransen en vier Chinezen.
De veiligheidsbriefing start en al snel blijkt dat drie van de drie Chinezen geen woord Engels verstaan. Eén van hen zal opmerkelijk genoeg als tolk fungeren, maar heel soepel gaat dat natuurlijk niet. Cesar vraagt ons allemaal aan het begin van de briefing of we niet willen filmen zodat we onze volledige aandacht kunnen wijden aan zijn uitleg over procedures en veiligheidsvoorschriften. De tolk besluit vervolgens aansluitend op dat verzoek te gaan filmen. Dat wordt nog wat…
Cesar onderbreekt zijn uitleg meerdere keren om te vragen aan de tolk of ze wil vertalen, maar daar komt weinig van terecht.
Avontuur, ondersteboven…
De mand waar we in moeten ligt nog gekanteld op de grond als we erin mogen kruipen. Gelukkig hebben we een compartiment bij de grond, dat is makkelijker. We nemen plaats en volgen de instructies op. Zo liggen we een paar minuten onderste boven in het mandje op de grond. Ik hem een glimlach van oor tot oor. Wat een ervaring, nu al!
Cesar begint vuur in de ballon te laten en voor we het weten heeft hij het de mand rechtop staan. Dan hoor ik hem vrijwel meteen gefrustreerd roepen. Eén van de Chinezen heeft zichzelf al losgemaakt en is gaan staan. Luttele minuten daarvoor had hij uitgelegd dat we alleen mochten gaan staan wanneer hij daar het sein voor geeft. Ze hebben niets begrepen van de briefing.
We zien dat alle ballonnen naast ons ook klaar zijn om te vertrekken en binnen nog time stijgen we op. Zodra we los zijn van de grond laat Cesar weten dat we mogen staan. Het uitzicht is vanaf de eerste seconde al prachtig. Dat kan natuurlijk ook niet anders in de Serengeti. Het weer kan ook niet beter deze ochtend, de lucht is kraakhelder.
De zon komt langzaam verder op, de luchten kleuren roze en oranje en het landschap krijgt een prachtige warme gloed. De strakblauwe lucht geeft de perfecte achtergrond voor de andere luchtballonnen in de lucht. Wat een geluk dat net vandaag de ochtend begint zonder dikke bewolking. Op de grond zien we een cheetah, olifanten, giraffes, zebra’s, topi’s, een hyena, buffalo, impala, gazelle’s en een dik-dik.
Ik ben er sprakeloos van. Van al het moois, de hele ervaring en de lieve verrassing van Jeroen.
In één woord: GEWELDIG.
Harde grond, zachte landing
Na een uur in de lucht te zijn geweest, gaan we landen. Vooraf heeft Cesar ons vertelt dat er drie manieren van landen zijn, maar dat we landing één en twee mogen vergeten. Hij noemt landing één en twee ook wel ‘the boring landing’. Bij landing één land je gewoon in één keer verticaal op de grond. That’s it.
Bij landing twee hop je eerst een aantal keer, maar blijft het bakje ook overeind staan. Cesar vertelt dat het op de Serengeti vaak waait, waardoor landing één en twee vrijwel nooit voorkomen. Nu moet ik eerlijk zeggen: de meeste oneliners en grapjes die worden gemaakt hebben we al eerder in youtube video’s gezien, dus het kan ook onderdeel zijn van de ervaring om aan te geven dat ze een spannende landing verwachten.
We worden door Cesar in ieder geval voorbereid op de landing nummer drie. Een landing waarbij we meerdere keren de grond raken, om kantelen en nog een stukje meegetrokken worden over de grond. Het moment om te gaan landen is gekomen, dus we gaan het meemaken. Al snel laat Cesar weten dat het toch een ‘boring landing’ gaat worden. Fine by me. De landing gaat inderdaad soepel. De mannen om ons te helpen staan al klaar en binnen de kortste tijd zijn we uit het mandje geholpen.
Franse traditie
We worden getrakteerd op een glas champagne, wat wereldwijd een traditie is na een ballonvlucht. Die traditie vindt zijn oorsprong in Frankrijk, waar de gebroeders Montgolfier in de 18e eeuw de eerste bemande ballonvluchten uitvoerden. Ze landden vaak in landbouwgebieden. De boeren waren aanvankelijk bang van deze “vliegende monsters” die uit de lucht kwamen vallen, waren bang dat ze het weer beinvloeden en ze reageerden vaak vijandig.
Om hen gerust te stellen en om goede wil te tonen, begonnen ballonvaarders na de landing een fles champagne of wijn te schenken en te delen met de mensen ter plekke.
Zo groeide de traditie om na een veilige landing champagne te drinken als viering van een geslaagde vlucht, een symbool van dankbaarheid en een moment van verbondenheid.
We toosten met de bemanning en andere passagiers en er worden nog wat foto’s gemaakt
Breakfast and loo with a view
Dan gaan we weer de jeep in en op weg naar de picnic plek voor een uitgebreid ontbijt. We praten nog wat na met het Franse stel waarmee we de jeep en vlucht hebben gedeeld. Het is hun huwelijksreis dus ze worden uitgenodigd voor een stuk taart om dat moment te vieren. Er wordt gezongen en gedanst.
Ik ga naar het toilet met een prachtig uitzicht over de vlaktes. A loo with a view. Nu heb ik de Serengeti op alle manieren mogelijk bekeken.
Het is inmiddels 10 uur. Tijd om over te gaan op de afsluitende gamedrive op de Serengeti. Jabiri komt ons ophalen bij het visitor center van het park
Ik kan niet anders zeggen dan dat het een onvergetelijke verassing en ervaring was.
