“Wat begon als een rustige ochtend in het kamp, groeide uit tot een dag vol verrassingen. Soms brengt oponthoud je precies waar je moet zijn.”

Vroeg wakker, diep gerust

Niet verwonderlijk ben ik op de eerste dag in de Serengeti zoals gebruikelijk vroeg wakker. Toch slaap ik de hele vakantie eigenlijk voor mijn doen behoorlijk goed. Ik word wel vroeg wakker, maar ik slaap snel in en heb voor mijn gevoel ook diep geslapen. En dan te bedenken dat er de hele nacht door nijlpaarden en andere dieren te horen zijn. Ik hoorde ze in ieder geval toen ik naar bed ging en ook toen ik weer wakker werd.

Begeleiding door de duisternis

Omdat het nog donker is als we willen gaan ontbijten moeten we geëscorteerd worden door een van de medewerkers van het kamp. Dit gebeurt door dit te vragen met gebruik van de walkie-talkie die in de kamer beschikbaar is. Binnen luttele minuten staat er dan iemand voor je tent. En ongeacht het tijdstip altijd met een glimlach en een enthousiaste “Jambo Jambo!”

Je spreekt ook vantevoren af wanneer je wil douchten. Dan staat er iemand op het afgesproken tijdstip buiten de tent om de watervoorziening aan te zetten. Het is dan wel even wachten op het warme water, want dat moet eerst op gang komen. Ik wachtte er niet op. Zonde van het water dat dan eerst wegspoelt en een koude douche is best verfrissend.

Alles lekker?

Het eten op het Serengeti Tortilis Camp is uitstekend, en het personeel is oprecht vriendelijk en behulpzaam. Overal waar we komen merken we hoe leuk mensen het vinden als je een paar woorden Swahili spreekt. Ze leren je graag nieuwe uitdrukkingen en zijn benieuwd naar waar je vandaan komt, en welke taal wij spreken.

We leerden een van de jongens “goedemorgen”, “hoi” en “doei”. Even later kwam hij terug en zei hij met een grote grijns: “Hoi, alles lekker?” Evita en ik schoten allebei in de lach. Het was zó grappig en onverwacht. Hij had duidelijk even gegoogled naar nederlandse zinnetjes.

In tegenstelling tot veel andere nationaliteiten, hebben ze hier blijkbaar geen moeite met onze gorgelende “g” en rollende “r”. Na twee pogingen klonk zijn “goedemorgen” perfect.

We legde hem daarom ook de Nederlandse vorm van “Pole Pole” maar even uit (althans onze interpretatie ervan). Een paar pogingen later riep hij trots “rustaaaggg!”.

Autopech en aasgieren

We vroegen nog even of Jabiri al was teruggekomen. We hadden niets van hem gehoord en maakten ons wat zorgen. Een van de jongens ging het meteen voor ons uitzoeken. Even later kwam hij terug met de melding: het was niet gelukt om de auto te fixen, maar Jabiri was wel onderweg.

Niet veel later kwam hij aan. Zijn berichtjes bleken vertraagd te zijn — ik kreeg ze pas binnen toen hij al aan tafel zat. Omdat de ontsteking nog steeds niet werkte stond het bij de ingang van het kamp stationair te pruttelen.

Na het ontbijt reden we naar een ‘garage’ verderop in het park. Uiteraard: onderweg bleven we genieten van wat we tegenkwamen. En wat we tegenkwamen was bijzonder, een cheetah met een welp. Die laatste was door zijn of haar omvang en het hoge gras moeilijk op de foto te krijgen, maar gelukkig hebben we het met de eigen ogen kunnen aanschouwen en kunnen horen roepen naar haar moeder.

Toen we aankwamen bij de werkplaats viel mijn oog direct op een oude Jeep met een herkenbaar logo, namelijk van de Universiteit in Leiden, mijn geboortestad. Verderop is een kamp waar onderzoekers verblijven. Maar misschien is de auto hier wel lang geleden achtergelaten — er werd even later namelijk een accu uitgetild.

Jabiri’s vriend probeerde de ontsteking aan de praat te krijgen. Ondertussen werd een andere Land Cruiser op een geïmproviseerde brug gereden. De passagier bleek Nederlands. Ze waren eerder vast komen te zitten in een greppel — versnellingsbak kapot. Gelukkig voor hen was dat snel gefikst.

Ook bij ons bleek het uiteindelijk mee te vallen. Na een paar pogingen sloeg de ontsteking aan, en bleef het werken. Ongelooflijk eigenlijk, dat zoiets gewoon “even” gefikst wordt midden in de wildernis. Terwijl we wachtte , maakte ik nog wat foto’s van aasgieren die boven ons cirkelden. Mogelijk lag er ergens een prooi in de buurt.

We konden weer op pad. Jabiri was opgelucht — “This problem almost took my smile away,” zei hij. Maar dit is Afrika. Hakuna Matata.

Leeuwin in de boom

Ik ben totaal niet bijgelovig en geloof dus niet in “het lot” of “alles gebeurt om een reden”, maar wie weet leidde dit oponthoud ons juist naar iets bijzonders. Iets wat we zouden hebben gemist als we eerder waren geweest. En dat leek te kloppen.

Want niet veel later zagen we een prachtige leeuwin in een boom liggen. Half in de zon, half in de schaduw. Jeep na jeep had zich op een afstandje verzameld om haar te bewonderen, maar ze liet zich nergens door afleiden. Af en toe een blik, een oor dat bewoog, maar verder — totale rust.

Leeuwen rusten niet vaak in bomen. Maar als de stam niet te hoog of te moeilijk is, willen ze het nog wel eens proberen. Leeuwinnen vaker dan mannetjes. Voor mannetjes is het minder comfortabel. Hun edele delen zitten gewoon in de weg.

Het was het mooiste leeuwenzicht tot nu toe. Ze was duidelijk totaal niet van plan om zich om een of andere manier dan ook in te gaan spannen, ze genoot duidelijk van haar rust, ondanks alle aandacht van de mensen. We vervolgden daarom onze weg.

Schattige stank

Die weg duurde niet lang, want praktisch om de hoek zagen we meerdere krokodillen bij een plas. En nog even verder een hele plas vol met nijlpaarden. Ze lagen te dobberen in het water. Nouja, water… stront met wat water er doorheen.

Ik had het vooraf al vernomen, maar mijn hemel wat een lucht! Om hun territorium af te bakenen zijn nijlpaarden druk in de weer met het verspreiden van hun uitwerpselen, en dat laat de neusvleugels zeker niet onberoerd! Toch hebben ze ook wel iets schattigs als ze zichzelf met die logge lijven op hun rug draaien.

Big balls

Ons geluk hield aan. Even later kwamen we weer een leeuw tegen, het was een mannetje dit keer. Ook in een boom! Aangezien het niet heel ver was van de plek waar we de leeuwin zagen was het waarschijnlijk dat ze tot dezelfde groep behoorden.

Het mannetje lag duidelijk minder comfortabel. Hij bewoog veel, ging op verschillende manieren liggen en leek wat rusteloos. Volgens Jabiri was het duidelijk waarom, zijn “big balls” zaten in de weg. Een paar keer leek hij er vandoor te willen gaan, maar blijkbaar won zijn luiheid het alsnog van het ongemak.

Migratie op de eerste rij

Die middag kwam Jabiri bij een rustplaats zijn huisbaas tegen — die naast huisbaas ook gids is. Hij vertelde over een plek waar de laatste grote groep gnoes en zebra’s op weg was, op hun route van de grote migratie. In de verte zagen konden we de massa al zien verzamelen.

Na een korte sanitaire stop reden we die kant op. We kwamen op een plek terecht waar de dieren de weg moesten oversteken. En wij stonden op de eerste rang.

Wat we hier zagen is moeilijk om goed over te brengen. Duizenden dieren die in één rechte lijn achter elkaar aan lopen. En op het punt waar de jeeps rijden versnellen ze zich om de weg over te steken. Het zicht wordt hier door het landschap en het heldere weer enkel beperkt door je eigen ogen. En of je nu naar links of naar rechts kijkt, het begin en het einde van de optocht is letterlijk niet te zien.

We hebben op dit punt misschien wel een half uur stil gestaan en er kwam simpelweg letterlijk geen einde aan.. Bijzonder indrukwekkend.

Reisgenoten voor het leven

Zebra’s en gnoes hebben een bijzondere samenwerking tijdens de migratie. Elk jaar trekken meer dan 1,5 miljoen gnoes en zo’n 200.000 zebra’s van de Serengeti naar de Masai Mara in Kenia. Op zoek naar regen, naar gras, naar overleven.

De zebra’s eten het lange, taaie gras dat eerst weg moet. Pas daarna komt het malse, jonge gras waar de gnoes dol op zijn. Alsof de zebra’s het veld klaarmaken voor hun reisgenoten.

Ook op het gebied van overleven vullen ze elkaar aan. Zebra’s hebben scherpe ogen en een goed geheugen voor gevaar. Gnoes vertrouwen meer op hun reuk en hun aantallen. Samen vormen ze een levend schild tegen roofdieren. Evolutie heeft ze tot ideale reispartners gemaakt.

Een perfecte dag

Het was inmiddels duidelijk dat het einde van de optocht nog lang niet in zicht was. Maar voor ons was het moment compleet. We keerden terug naar het kamp voor een warm diner en een rustige avond. En nu ook Jabiri weer helemaal terug was, kon hij mee-eten.

Ik keek al uit naar morgen.

Want die dag zou nog een grote verrassing in petto hebben…

Serengeti